Δυτης απο ζαχαρη
Τον καιρο που οι υποβρυχιες δραστηριοτητες δεν ηταν ακομη παρανομη πραξη, υπηρξε αυτος ο στεγνος επαγγελματιας που επαιρνε αναπηρικη συνταξη γιατι ειχε το γλυκο κουσουρι. Ετσι βουτουσε η συζυγός του επειδη ειχε μεγάλη εφεση για την υπογεια κολυμβηση και την πλευση επιφανειας. Εξασκουσε το επαγγελμα τα καλοκαιρια, στας προβλητας ή στας παραλιακας προμεναδας οπου εσουρτουκιαζαν μπουλουκια οι τουρισται φορωντας περιττα καπελα. Μαζευονταν και θαυμαζαν την επιδεξιοτητα με την οποια ανεσυρε τα παλαια αντικειμενα που κειτονταν αναμεσα στις κροκαλες απο στον πατο του γιαλου. Μαζευε μεταλλικες κονσερβες τυπου «ζβαν», παλιους καδους ντουκοχρωματος «εξτρα» ή αλλα καθρεφτιζοντα και ιριδιζοντα αντικειμενα. Οταν ο αυθορμητος θαυμασμος των χαζευοντων εφθανε στο επακρον, μερικοι υδροφιλοι της πετουσαν κομματια τυροπιτα στριφτη ή ακρες σταφιδοψωμα. Εκεινη τα μαζευε ξεσκιζοντας με κομψοτητα την υπερβολικη συναφεια των υδατων και βγαζοντας την αναπνευστηριο συσκευη τους φωναε «Ειστε υπεροχο κοινο! Μακαρι να μπορουσα να σας παρω σπιτι μου». Μα δεν τους επαιρνε. Αργοτερα τα χειλη της γινονταν το χρωμα των μουρων, επαιρνε το λεωφορειο και επεστρεφε στον δυτη που μαστορευε ολη μερα ομιχλωδη αιωρηματα και κρυσταλενια διαλυματα. Τον φιλουσε πολυ προσεκτικα γιατι ηταν διαβητικη και του ελεγε χαρουμενες ιστοριες μην τυχον και κλαψει.
| © Κυριος Φωλιος |