Ο Συλλεκτης των Υπονομων
Δεν εχει πια σημασια αν τον διορισαν ή αν το αποφασισε μονος του. Ουτε ο ιδιος δεν θυμοταν. Ειχαν περασει χρονια. Μαλλον ειχε σκονταψει καποτε, επεσε σε μια τρυπα και εμεινε εκει. Ως επιστατης των υπονομων, εξοριστος στα υποβαθρα των πεζοδρομιων, ειχε φτιαξει εκει κατω ενα συμπαθητικο επιλοχαδικο. Καθε λογης σεμεν στολιζαν το φιλοξενο καταγωγιο. Ειχε μαθει και στη δυσοσμια και δεν τον ενοιαζε. Οταν ξεπορτιζε απο την κρυπτη του, περπατουσε στις οχθες των χλιαρων σκατοποταμων. Μαζευε αναμεσα στα ανθρωπινα αποπατηματα και τα σκουπιδια, οσα αχρηστα αντικειμενα του κεντριζαν το ενδιαφερον. Αφου συντηρουσε το προσεκτικα καθαρισμενο ευρημα το εβαζε στο χαλυβδινο σκρινιο του, ενα εκθετηριο γεματο με λογης περιεργοτητες που δεν αρμοζε να παραμεινουν στον απανω κοσμο. Καθαριζε σχολαστικα τα φρεατια παραμεριζοντας τους υπτιους αρουραιους και τις κουραδες, ψαχνοντας. Συντηρουσε ταχτικα τους αγωγους και τις χοανες τηρωντας αυστηρο προγραμμα. Σα να ηταν δικα του. Οσο οι οχετοι απορροφουσαν και κυκλοφορουσαν τα δυσοσμα υγρα ηξερε οτι ολα πηγαιναν καλα. Δεν υπηρχε λογος ανησυχιας. Μια Τεταρτη ειχε βρει και εναν ανθρωπα που νομισανε οτι ειναι πεθαμενος ή κατι τετοιο και τον πεταξανε στη χεστρα. Τον πετυχε στην βραδινη του περιπλοϊα ο Συλλεκτης να παρασερνεται απο τη σκατουρα μεσα στα περιττωματα και τον μαζεψε. Τον επλυνε, τον εντυσε. Μια ωραια ζωνη, ενα παντελονι με πολλες τσεπες και ενα πουκαμισο με περιεργο γιακα, δε θελει πολλα ο ανθρωπος. Του εδωσε μια καρεκλα και ενα γλειφιτζουρι, του ειπε «Εισαι ωραιος τυπακος, μου μοιαζεις». Τελικα δεν ηταν και τοσο ψοφιος. Ολα σχετικα ειναι.
| © Κυριος Φωλιος |